Maria Góralówna (1919 – 1995)

doc. dr hab. Maria Góralówna – urodziła się w rodzinie inteligenckiej w Tarnowie w 1919 roku. W roku 1949 ukończyła Wydział Lekarski Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1959 – 1991 pracowała w szpitalu dziecięcym przy ul. Niekłańskiej w Warszawie. W roku 1965 obroniła pracę doktorską o tytule: „Ocena stanu słuchu u dzieci po przebytej chorobie hemolitycznej noworodków”. Tytuł doktora habilitowanego otrzymała w 1974 roku. Od 1981 r. prowadziła wykłady dla studentów surdopedagogiki Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej.

Od 1983 do 1995 r. już jako pracownik etatowy WSPS - prowadziła wykłady z przedmiotu „Podstawy audiologii” oraz seminaria magisterskie, które zaowocowały licznymi interesującymi pracami magisterskimi z zakresu rewalidacji osób z zaburzonym słuchem. Byłą promotorem pracy doktorskiej obronionej na WSPS. Blisko współpracowała z prof. Eckert, która nazywała ją „wielkim polskim audiologiem dziecięcym”

Zapoczątkowała program badań przesiewowych noworodków i niemowląt z grupy wysokiego ryzyka w zakresie uszkodzenia słuchu, wdrożony w kilku szpitalach warszawskich. Pod koniec swojej kariery zawodowej włączyła się w przygotowanie i opracowanie pierwszego polskiego programu rehabilitacji pacjentów po zastosowaniu implantu ślimakowego.

9 maja 2000 roku w WSPS odbyła się konferencja naukowa „Współczesne kierunki wczesnej diagnozy i wczesnej rewalidacji dziecka z wadą słuchu” poświęcona pamięci Marii Góralówny. Jej portret wisiał w Sali Senatu APS wśród portretów osób zasłużonych dla pedagogiki specjalnej.

W swoim życiu odebrała wiele nagród i odznaczeń. Jednak najbliższe jej sercu było wyróżnienie otrzymane od dzieci, którym poświęciła całe swoje życie. Odbierając, w 1986 roku, Order Uśmiechu mówiła: ”dzieciom zawsze pragnęłam ofiarować swoją wiedzę i serce, ale nie przypuszczałam, że potrafią to tak odwdzięczyć, tak spontanicznie wyrazić jakąś ogromną dla mnie serdeczność”.

Była zwolenniczką idei wychowania słuchowego oraz rehabilitacji dzieci z uszkodzonym słuchem. Według niej zasadniczym elementem warunkującym powodzenie integracji dziecka z uszkodzonym słuchem ze światem zewnętrznym jest jak najwcześniejsza diagnoza medyczno-psychologiczna oraz intensywna rehabilitacja, w której aktywnie uczestniczą rodzice. Chciała poznać, obowiązujący w Polsce, program rehabilitacji małych dzieci, dlatego w 1960 roku nawiązała społeczną współpracę z Polskim Związkiem Głuchych. Tam przez wiele lat prowadziła kursy, wykłady, szkolenia dla rodziców dzieci z uszkodzonym słuchem.

Uważała, że rehabilitacją należy objąć nie tylko dziecko, ale też rodzinę. Rozumiała znaczenie roli środowiska rodzinnego i jego oddziaływania w pierwszych latach życia dziecka z uszkodzonym słuchem. Rozpropagowała system poradnictwa korespondencyjnego dla rodziców dzieci z uszkodzonym słuchem.

Główne publikacje docent Góralówny dotyczyły diagnozy i postępowania leczniczo-rehabilitacyjnego dotyczącego małych dzieci z uszkodzonym słuchem oraz poradnictwa dla ich rodziców.

Opracowała: Joanna Rostkowska