Eugeniusz Nurowski (1924-1998)

dr Eugeniusz Nurowski - absolwent Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego i Instytutu Pedagogiki Specjalnej (1954). Pracownik kuratorium (1947- 1949 i 1952-1953); nauczyciel liceum ogólnokształcącego (1951-1952); dyrektor placówki specjalnej (1954- 1963); inspektor szkolny (1963- 1964); wizytator Wydziału Szkolnictwa Specjalnego w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego 1964- 1972). Stopień naukowy doktora uzyskał w 1974r. w Wojskowej Akademii Politycznej. Od 1972 r. pracował jako nauczyciel akademicki w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej (PIPS) w Warszawie, w latach 1974-1975 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Rewalidacji. Następnie w latach 1976- 1983 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Rewalidacji w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej (WSPS). W 1989 r. przeszedł na emeryturę, jednak nadal utrzymywał kontakty z uczelnią, szczególnie z Pracownią Surdopedagogiki.

Eugeniusz Nurowski był autorem trzech książek: Surdopedagogika polska (1983), Dzieje kształcenia głuchych na obszarze europejskich krajów socjalistycznych (1984), Pedagogika specjalna w szkolnictwie powszechnym (1991) oraz ponad osiemdziesięciu artykułów i doniesień naukowych. Za swoje zasługi dla rozwoju szkolnictwa specjalnego i udział w kształceniu kadry pedagogicznej był wielokrotnie nagradzany przez Ministra Oświaty i Wychowania (1972), Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1980, 1984, 1986) oraz Ministra Edukacji Narodowej (1989). Otrzymał także wiele odznaczeń: Złoty Krzyż Zasługi (1975), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983), Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1988).

Opracowała: Marta Lewandowska